Hayatımdaki her şey bir yerde toplanıyor bazen. İstediğim istemediğim ne varsa aynı yerde birleşiyor. İşte o zaman hayat, içinden çıkılmaz bir hal alıyor.
Geçmişim beli, geleceğim belirsiz. Hayat bir yerden verirken, diğer taraftan da alabiliyor acımasızca. Zaten hiç bir zaman sürekli verdiği olmamıştır. İlla ki kalbimin bir köşesini buruk bırakır.
Ona dedim ki;
-Ben genelde içime atarım her şeyi. Neye üzüldüğümü, niye üzüldüğümü, hatta üzüldüğümü bile belli etmem. Bu yüzden çevremdekiler umursamıyorum sanır dedim. Halbuki tam zıttıdır; fazlasıyla umursarım da hiç belli etmem.
-O zaman bu işte bir dengesizlik var dedi.
"...Aşk bir dengesizlik işi.Dengeye dönüşen bir sevgi..." dedim.
Aşığım dedim. Sana aşığım.
Yüz ifadesini göremedim o an ama, gözümün önüne getirebildim. O mimikleri bir an bile gitmiyor ki zaten.
Bırak yakamı çocuk! Bak çok fena bağlanıyoruz. :)
Korkuyorum da aslında. Acaba böyle haykırmasam mı diyorum. Nazar değer mi diyorum. O yüzden lütfen bu satırları okurken diliniz ısırınız. ;) Ya da neden korkacağım ki!
Seviyorum-Seviyor-Seviyoruz
Yarın denize gidiyoruz. O ela gözleri yeşil olacak yine. ayy yirim.. ;)
/div>
<
<
<<
<5Comments:
<
Ben çöp kırmaya gidiyorum =)/p> <
<:) mutluluklar.../p> <